เล่าไปเรื่อย

 

              แค่จะมาเล่าเรื่องในสมัยตอนยังเรียนมัธยม คิดถึงสมัยนั้นจัง คิดถึงตอนที่พบเขาคนนั้นครั้งแรกในห้องเรียน ผู้ชายตัวเล็ก ขาวๆ ออกจะเหลือง ตาตีบๆนั้นได้ใจไปเลย นั้นมัน....O_O "น่ารักอ่ะ" แอบปลื้มเพื่อนร่วมห้องตัวเองเบาๆ ฮ่าๆๆๆ 

         แต่เอ๋....ทำไมแค่ปีเดียวจากเพื่อนร่วมห้องถึงกลายเป็นเพื่อนสนิทได้ล่ะเนี่ย? อาจเป็นเพราะกลุ่มเรากับกลุ่มเขาสนิทกันล่ะมั่ง แล้วทำไมไอ้นี่ถึงตัวติดฉันจังฟ่ะ? หรือว่าฉันติดมันกันแน่? (สงสัยจะเป็นฉันมากกว่า)แล้วนั่นนะได้ข่าวว่าโทสับตรูนะเฟ้ย กว่าจะได้มาทำงานพาร์ทไทม์ทั้งซัมเมอร์เลยนะนั้น = =* รู้...เหตุผลที่ตัวติดกันแล้วใช่ป่ะคะ? เพราะมันเอาโทสับเค้าไปเล่นเกมส์ยังกะของตัวเอง
         ในวิชาสุขะ ไม่รู้ว่านั้นคือความโชคดี หรือโชคร้ายกันแน่ เลขที่เราถ้าเทียบแบบว่า เลขของเราก็อยู่ใกล้ๆกัน จึงได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แล้วเราก็นั่งติดกัน ช่วงนั้นถ้าจำไม่ผิดเพลง "ใจเย็น" ของ แพนเค้ก ดังมาก.... เรา 2 คนว่างไง จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก อ.ให้จดงาน ก็เลยเกิดโชว์เพาว์ทะเลาะกันคะ มันบอกให้ร้องท่อนแร็พของเพลงอ่ะคะ ไอ้ที่ร้องว่า "หน้าชา ปากชา ขาชา บลาๆๆๆๆ" ไอ้เราก็ร้องไม่ได้ มันบอกว่ามันร้องได้ ก็เลยบอกไปว่าร้องดิ มันก็ร้องจริงๆคะ เนื้อเพลงมันก็ไม่มีไรนะ แต่ทำไมเราเขินฟ่ะ??? 
         ไอ้ย่ะ!! ตีหนึ่งยี่สิบเก้าแล้วหรอเนี่ย?? งั้นวันนี้ขอบ่นแค่นี้ก่อนนะ แล้วเดียววันไหนว่างๆจะมาเล่าต่อนะคะ คืนนี้ฝันดีคะ 
          ปล. เราไม่ได้หวังว่าใครจะตามบล็อกเรา บางคนอาจจะคิดว่าไหนบอกว่าบล็อกข่าวตง จริงๆไม่ใช่นะคะ ไม่เชื่อไปอ่านโพสแรกได้ เราทำบล็อกเพราะเราอยากมีพื้นที่เป็นของตัวเอง ตงคือคนที่เรารัก เรารู้ไรเราก็จะพยายามอัพให้นะคะ คืนนี้ไปล่ะ บายยยย